Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/104

 Po drganiu ramion można było poznać, że placze.
 Zapukałem do drzwi.
 Powstała szybko i otworzyła mi.
 — Ach, księże dobrodzieju! — zawołała — domyśliłam się, że to wy! Usłyszawszy pukanie, wiedziałam już, że to wielebny ksiądz! Ach! ksiądz dobrodziej przybył zapóźno: mąż mój umarł bez spowiedzi!
 — A więc nie okazał skruchy przed śmiercią?
 — Owszem, przeciwnie, jestem przekonana, iż w głębi serca był chrześcijaninem, lecz oświadczył, że nie chce żadnego księdza, prócz was, że tylko przed wami może się wyspowiadać, przed nikim innym. — chyba przed Najświętszą Panną!
 — Tak powiedział?
 — Tak, i mówiąc to, całował medalik, wiszący na złotym łańcuszku na szyi, przyczem żądał, aby mu przedewszystkiem nie zabrano tego medalika, mówiąc, że jeśli go pochowają wraz z medalikiem, wówczas zły duch nie będzie miał przystępu do ciała.
 — Czy to wszystkie jego słowa?
 — Nie, rozstając się ze mną, by iść na stracenie, powiedział jeszcze, że ksiądz dobrodziej przyjedzie dziś wieczór i przyjdzie zaraz do mnie.
 — On to wam powiedział? — zapytałem zdziwiony.
 — Tak i wyraził jeszcze ostatnie życzenie.
 — Jakie?
 — Kiedy ksiądz przybędzie... mój Boże! nie mogę tego powtórzyć.
 — Mówcie, moja droga kobieto, mówcie śmiało!
 — A więc, kazał mi prosić księdza, byś udał się pod szubienice i zmówił przy jego zwłokach pięć Ojcze nasz i pięć Zdrowaś. Księże dobrodzieju! on twierdził, że ksiądz mu tego nie odmówi.