Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/107

biedaka, pochyliłem się więc nad nim i z trudem rozluźniłem pętlę.
 Teraz mogłem się dobrze mu przyjrzeć i ze zdziwieniem poznałem w nim kata.
 Oczy wyszły mu na wierzch, twarz była sina, szczęki prawie wykręcone, a z piersi wydobywał się słaby szmer, przypominający raczej rzężenie, niż oddech.
 Zwolna powietrze zaczęło mu napływać do płuc, a z niem i życie.
 Oparłem go plecami o duży kamień. Wkrótce przyszedł do przytomności, odkaszlnął, odwrócił głowę i spojrzał mi w twarz.
 Zdziwienie jego było nie mniejsze, niż moje.
 — Och, och, to wy, księże dobrodzieju? — wyjąkał.
 — Tak. to ja.
 — A co ksiądz tu robi?
 — No, a co wy tu robicie?
 Zebrał myśli i raz jeszcze rozejrzał się dokoła. Teraz oczy jego zatrzymały się na zwłokach.
 — Ach! — westchnął, próbując powstać, — idźmy stąd, księże, na miłość boską, oddalmy się stąd!
 — Idź, mój przyjacielu, jeśli chcesz, lecz ja mam tu obowiązek do spełnienia.
 — Tutaj?
 — Tutaj!
 — Jaki obowiązek?
 — Ten nieszczęśliwy, którego powiesiliście dziś rano, żądał, żebym u stóp szubienicy zmówił za jego duszę pięć Ojcze nasz i pięć Zdrowaś.
 — Za jego duszę? Och, księże! Ciężko będzie wyratować tę duszę, bo to jest wcielony djabeł!
 — Jakto, wcielony djabeł?
 — No, to ksiądz nie widział, co on zrobił ze mną?
 — Jakto, cóż takiego?
 — Przecie powiesił mnie!