Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/114

XI.

Bransoletka z włosów.

 — Proszę księdza, — rzekł Alliette, — zgadzam się w zupełności na teorję o wpływie dobrego i złego ducha, jednakże istnieje coś, o czem zapomniałeś, czego zaś ja jestem przykładem: mianowicie, iż śmierć nie zabija życia. Śmierć jest tylko pewnego rodzaju przeistoczeniem ludzkiego ciała; niweczy tylko pamięć nic więcej.
 Gdyby pamięć pozostała żywa, wówczas każdy mógłby przypomnieć sobie wędrówki swej duszy od początku świata aż do naszych czasów. Kamień filozoficzny — to właśnie to zagadnienie, to samo które rozwiązał Pytagoras, a które powtórnie odkryli hrabia Saint-Germain i Cagliostro. Tajemnicę tę i ja posiadam; ona to sprawia, iż ciało moje umrze, jak już umarło z cztery lub pięć razy — co sobie przypominam. I znów mówiąc, że ciało moje umrze, — mylę się, gdyż są ciała, które nie umierają, i ja właśnie posiadam takie!
 — Panie Alliete! — przerwał doktór — czy mogę pana z góry prosić o pozwolenie?
 — Jakie?
 — Otwarcia pańskiego grobu w miesiąc po śmierci.
 — W miesiąc w dwa, w rok, dziesięć lat, jeśli chcesz, doktorze! Jednak postępuj ostrożnie... gdyż wszelka krzywda, wyrządzona memu ciału, zaszkodziłaby innemu ciału, w które przejdzie moja dusza.
 — Wierzysz pan zatem w tę niedorzeczność?
 — Mam powód do wierzenia; widziałem to!
 — Coś pan widział? — żywego nieboszczyka?
 — Tak.
 — Opowiedz-że to, Alliette! Skoro każdy już