Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/116

w mieszkaniu, ciągnęło się dalej w magazynie a skończyło się dopiero na ulicy. Młoda kobieta miała widocznie jakieś przeczucie, gdyż była niepocieszona. Możnaby sądzić, iż wybiera się nie na odległość pięćdziesięciu kilometrów, lecz w podróż naokoło świata.
 Mąż okazywał więcej spokoju, chociaż i on był bardziej wzruszony, niż to wypadało wobec tak krótkiej rozłąki.
 Nareszcie odjechaliśmy, kierując się na Solurę; pierwszy postój wypadł w Mundischwyll. Cały dzień nasza towarzyszka była przygnębiona i niespokojna. Pod wieczór ujrzawszy powóz, jadący w przeciwną stronę, chciała nim powrócić do Bazylei. Wreszcie jednak pokojówka nakłoniła ją do dalszej jazdy.
 Nazajutrz rano około dziewiątej wyruszyliśmy w drogę, która miała być krótka, gdyż zamierzaliśmy zatrzymać się w Solurze.
 Koło wieczora, gdyśmy już dojeżdżali do tego miasta, nasza chora zerwała się nagle z okrzykiem:
 — Ach, zatrzymajcie się, pędzą za nami!
 Wychyliłem się przez okno powozu.
 — Pani się myli, — rzekłem, — droga jest pusta.
 — To dziwne, słyszałam tętent konia!
 Mniemając, iż niedobrze się rozejrzałem, wysiadłem z powozu.
 — Pani, niema nikogo! — rzekłem.
 Wyjrzała sama i przekonała się również, iż na drodze nie było widać nikogo.
 — Omyliłam się! — rzekła, siadając.
 Zamknęła oczy, jakby chcąc skupić myśli.
 Na drugi dzień wyruszyliśmy w drogę o piątej rano. Tym razem podróż była długa. Woźnica chciał przenocować w Bernie. O tej samej godzinie, co poprzedniego dnia, to jest około piątej, twarzyszka nasza ocknęła się z pół-snu, w którym była pogrążona i wyciągając rękę ku woźnicy, zawołała: