Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/139

 — Jeśli pani mi ufa, jeśli uważa mnie za człowieka honoru, to proszę spełnić mą prośbę.
 — A mianowicie?
 — Proszę zgasić światło, jak gdybyś się już ułożyła do snu, a po upływie półgodziny proszę otworzyć drzwi.
 Odpowiedziałam tylko: — Proszę przyjść za pół godziny!
 Zgasiłam światło i czekałam.
 Serce biło mi żywo, gdyż czułam, iż chodzi tu o coś nader ważnego.
 Upłynęło pól godziny; usłyszałam powtórnie lekkie pukanie, odsunęłam więc rygiel i otwarłam drzwi.
 Gregoriska wszedł; nie mówiąc ni słowa, zamknęłam drzwi za nim i zaryglowałam je.
 Chwilę stał w milczeniu nieporuszony, dając mi znak, bym również milczała. Przekonawszy się wreszcie, iż nam żadne niebezpieczeństwo nie grozi, powiódł mnię na środek obszernej komnaty a uczuwszy po mem drżeniu, iż nie będę mogła ustać na nogach, podał mi krzesło.
 Usiadłam, lub raczej osunęłam się na nie, szepcząc:
 — Ach mój Boże, co to jest? dlaczego tyle ostrożności?
 — Gdyż nietylko moje życie — o które mniejsza, lecz może i pani życie zależy od tej rozmowy.
 Przerażona chwyciłam go za rękę.
 Podniósł mą rękę do ust — patrząc mi w oczy, jakby prosił o przebaczenie tej śmiałości.
 Spuściłam oczy, — to oznaczało przyzwolenie.
 — Kocham panią — rzekł głosem tak słodkim jak śpiew — czy i pani mnię kocha?
 — Tak!
 — Chcesz zostać moją żoną?
 — Tak!