Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/140

 Przesunął ręką po czole z głębokiem westchnieniem szczęścia.
 — A więc zechcesz iść ze mną?
 — Pójdę za tobą wszędzie!
 — Pojmujesz, że do szczęścia naszego musimy dążyć zapomocą ucieczki?
 — Ach tak, uciekajmy stąd! — zawołałam.
 Cicho — przerwał drgnąwszy — cicho!
 — Ma pan słuszność!
 Zbliżyłam się doń, drżąc cała.
 — Proszę posłuchać, com przedsięwziął — rzekł — i czemu tak długo zwlekałem z wyznaniem miłości. Będąc pewnym wzajemności, chciałem by nic naszemu połączeniu nie stało na przeszkodzie. Jestem bogaty, Jadwigo, i to bardzo bogaty, lecz tak, jak wszyscy magnaci mołdawscy: majątek mój składa się z dóbr, trzód, poddanych. Sprzedałem więc klasztorowi w Hango dobra, bydło i poddanych za sumę jednego miljona. Otrzymałem z tego 300.000 franków w klejnotach, 100.000 w złocie a resztę w wekslach na Wiedeń. Czy ten miljon wystarczy?
 Uścisnęłam mu dłoń, mówiąc:
 — Twa miłość, Gregorisko, wystarczyłaby mi.
 — A więc, proszę posłuchać. Jutro udaję się do klasztoru w Hango, aby z przełożonym umówić się ostatecznie. Będzie trzymał dla mnie konie w gotowiu na 9 wieczór, ukryte sto kroków od zamku. Po kolacji proszę się udać do swego pokoju, zgasić światło i oczekiwać mnie, tak jak dzisiaj. Następnie wyjdziemy razem przez bramę wiodącą na poła, odszukamy konie i pojutrze rano będziemy już o trzydzieści mil stąd.
 — Gdybyż tak było już pojutrze!
 — Droga Jadwigo!
 Gregoriska przycisnął mnie do serca; usta nasze spotkały się. Zaiste prawdę rzekł; człowiek