Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/144

 Gregoriska blady był jak śmierć. Wystarczało tylko spojrzeć nań, aby zgadnąć, iż musiało zajść coś strasznego.
 — To ty, Kostaki? — przemówiła Smeranda.
 — Nie matko — odparł Gregoriska głuchym głosem.
 — Ach, to ty jesteś — rzekła — no więc, jak długo matka ma na was czekać?
 — Matko — odparł Gregoriska, spoglądając na zegar, — dopiero dziewiąta.
 Istotnie w tej chwili, zegar począł bić dziewiątą.
 — To prawda — przyznała Smerenda, — gdzie jest twój brat?
 Mimowoli przyszło mi na myśl, iż powtórzyła to samo pytanie, które Bóg zadał Kainowi.
 Gregoriska milczał.
 — Czy nikt nie widział Kostakiego — pytała dalej Smeranda.
 Watar, czyli ochmistrz, począł się wywiadywać wśród służby, wreszcie rzekł:
 — Około siódmej był hrabia w stajni, sam sobie osiodłał konia i oddalił się drogą ku Hango.
 W tej chwili oczy moje spotkały spojrzenie Gregoriski. Nie wiem, czy dobrze widziałam, czy też było to złudzenie: zdawało mi się, iż na jego czole dostrzegłam krople krwi.
 Powoli podniosłam palec, znacząc na własnem czole miejsce, gdzie znajdowała się owa kropla.
 Gregoriska pojął znak, wyjął chustkę i otarł czoło.
 — Tak, tak — mówiła Smeranda — zapewne natrafił na wilka lub niedźwiedzia, na które tak chętnie poluje. Dla takich to rzeczy dziecko każę matce czekać i niepokoić się. Gregorisko, gdzieś go pozostawił, mów!
 — Matko, — odrzekł Gregoriska wzruszonym, lecz silnym głosem — nie wyjechaliśmy razem z domu.