Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/146

nie spłynęła z oka tej niepocieszonej matki — a jednak czuć było, że rozpacz: szarpie jej serce.
 Gregoriska stał za nią, a ja obok niego.
 Gdyśmy wychodzili z sali, zrobił ruch, jakby mi chciał podać ramię, jednak nie odważył się na to.
 Niespełna w kwandrans ujrzeliśmy na zakręcie drogi jednią pochodnię, później dwie, trzy, i wreszcie wszystkie, powracające do zamku.
 Tym razem nie snuły się rozproszone po polu, lecz skupiły się razem koło wspólnego punktu.
 I punkt ów dał się wkrótce rozeznać: były to nosze, a na nich leżał człowiek.
 Smutny orszak poruszał się zwolna naprzód i po upływie dziesięciu minut doszedł do bramy. Niosący nosze ze zwłokami syna, ujrzawszy drżącą matkę, instynktownie odkryli głowy i milcząc weszli na dziedziniec.
 Smeranda kroczyła z tyłu, my za nią. Tak weszliśmy na wielką salę, gdzie zwłoki złożono na podłodze.
 Teraz Smeranda majestatycznym ruchem ręki odsunęła obecnych, przystąpiwszy do trupa, rozpuściła włosy, które ją okryły jakby płaszczem; długo patrzyła na zwłoki, przyczem oczy jej pozostały suche. Następnie rozchyliła na nim mołdawski żupan i skrwawioną koszule.
 Rana znajdowała się po prawej stronie piersi; musiała być zadana prostem, nader ostrem obosiecznem ostrzem.
 Przypomniałam sobie, iż tego samego dnia widziałem u Gregoriski długi kordelas, oczyma poszukałem tej broni, lecz nie było jej przy jego boku.
 Smeranda kazała podać wody i zmoczywszy chustkę obmyła zranione miejsce.
 Świeża, czysta krew zrosiła brzegi rany.
 Scena, którą miałem przed oczyma, była zarazem podniosła i straszna. Ten obszerny pokój,