Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/19

zeszłego roku wziąłem ze składu artylerji. Chcę iść prosto do więzienia i tam mnie zaprowadźcie, nie do domu!
 — Mój kochany, — oznajmił komisarz policji, — musimy cię sprowadzić na miejsce przestępstwa, gdyż musisz wziąść udział w oględzinach sądowych.
 — Co wy ze mną robicie? — zawołał przerażony Jacquemin. — Gdybym wiedział, że tak będzie, to....
 — No mów, mów! — nalegał Cousin.
 — Byłbym i sobie życie odebrał.
 Mer poruszył głową i zamienił z komisarzem mrugnięciem oka, jakby zauważył:
 — Ha, coś w tem jest.
 Poczem zwrócił się do mordercy:
 — Czy powiesz wreszcie, co to wszystko znaczy?
 — Powiem panu wszystko, panie merze, niech mnie pan tylko pyta.
 — A wiec dlaczego nie masz odwagi powrócić do swej ofiary, skoro miałeś odwagę zamordować ją? Czy zdarzyło się coś, czego dotąd nie wyznałeś?
 — O tak. rzecz okropna!
 — No wiec mów!
 — O nie! powiedziałby pan, że kłamię, żem szalony!...
 — Mniejsza o to! mów!
 — Powiem panu, ale tylko panu.
 Zbliżył się do pana Ledru. Żandarmi chcieli go zatrzymać, lecz mer skinął, by puścili więźnia.
 Nie myślał i tak o ucieczce, gdyż połowa ludności Fontenlay-aux-Roses zapchała ulice Djiany i Główną.
 — Czy może pan uwierzyć, panie Ledru, — zapytał Jacquemin tajemniczo, — że głowa odcięta może mówić?