Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/20

 Pan Ledru wydał okrzyk i pobladł mocno.
 — Czy wierzy pan w to? powiedz pan! — nalegał Jacquemin.
 Mer odpowiedział z trudem:
 — Tak, wierzę w to.
 — A więc, — — a więc — — ona przemówiła!
 — Kto?
 — Głowa — — głowa Joanny!...
 — Co pan plecie?
 — Mówię panu, miała oczy otwarte: poruszała wargami; spojrzała na mnie i zawołała: „Nędzniku!“
 Mówiąc te słowa, które chciał wyznać samemu panu Ledru, lecz które wszyscy słyszeli, miał minę pełną zgrozy.
 — Oho, piękna historia! — zawołał doktór, śmiejąc się. — Odcięta głowa mówiła! to dobre.... dobre!
 Jacquemin rzekł odwracając się:
 — Ależ zapewniam pana, że tak!
 — A więc, — wtrącił komisarz policji — jest to jeszcze jeden powód więcej, by udać się na miejsce zbrodni. Żandarmi, prowadźcie więźnia!
 Jacquemin zaczął się szarpać gwałtownie.
 — Nie! — krzyczał — możecie mię porąbać na kawałki, jeśli chcecie, a tam nie pójdę!
 — Chodź, przyjacielu! — rzekł pan Ledru. — Jeśli istotnie popełniłeś tę straszną zbrodnię, będzie to początkiem! pokuty. Zresztą opór nie zda się na nic, — dodał półgłosem, — jeśli nie pójdziesz dobrowolnie, to cię zaprowadzą silą!
 — A więc dobrze, pójdę! — jęknął Jacquemin, — ale niech mi pan przyrzeknie pewną rzecz, panie merze!
 — Co takiego?
 — Gdy wejdziemy do piwnicy, nie odstąpi mnie pan ani na krok!