Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/38

ręce mordercy, która ustawicznie krwawiła, tak, że nie można jej było zatamować.
 — Czy uwierzysz Ledru — wtrącił doktór — że ten głupiec Jacquemin uporczywie twierdzi, że głowa żony przemówiła do niego?
 — A pan uważasz to za niemożliwość, doktorze?
 — Oczywiście!
 — I że oczy same się otworzyły?
 — To było niemożliwe.
 — A czy wierzysz, że odcięta głowa żyła i miała czucie przez kilka chwil, gdyż upływ krwi powstrzymała warstwa gipsu?
 — W to również nie wierzę!
 — A ja wierzę! — odrzekł pan Ledru.
 — I ja! — dodał Alliette.
 — I ja! — oświadczył ksiądz Moulle.
 — I ja! — powtórzy! kawaler Lenoir.
 — I ja! — zakończyłem.
 Tylko komisarz i blada dama nie odezwali się. Pierwszy zapewne z tej przyczyny, że go sprawa zbyt mało obchodziła, druga dlatego, że ją to może za bardzo obchodziło.
 — Jeżeli wszyscy jesteście przeciwko mnie, musicie mieć rację. Niestety, żaden z was nie jest lekarzem...
 — Ależ doktorze! — przerwał pan Ledru, — przecie nie odmówisz mi znajomości medycyny...
 — Wobec tego, — odrzekł doktór, — musi pan wiedzieć, że niema bólu, gdy niema czucia i że czucie znika przez przecięcie stosu pacierzowego.
 — Któż to panu powiedział?
 — Kto? Nauka!
 — Oto łatwa odpowiedź! Czyż nie nauka podszepnęła sędziom, gdy wydawali wyrok na Galileusza, że słońce się obraca, a ziemia stoi w miejscu?