Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/50

gadl, nieprawdaż? Tak więc wyznanie moje straciłoby na wartości.
 — I zapewne ścigają panią, jako arystokratkę?
 — Tak przypuszczam.
 — A pani ukrywa się przed pościgiem?
 — Przy ulicy Ferou Nr. 24 u matki Ledieu, której mąż był stangretem u mego ojca. Jak pan widzi, nie mam dla pana tajemnic.
 — A ojciec pani?
 — Nie mam dla pana żadnych tajemnic, kochany Albercie, o ile one dotyczą mnie, lecz tajemnicę mego ojca nie są mojemi. Również i ojciec mój ukrywa się i czeka na sposobność opuszczenia kraju, to wszystko co mogę powiedzieć.
 — A co pani zamyśla uczynić?
 — Chcę wyjechać z ojcem, jeśli będzie można, jeśli nie, to on pojedzie sam a ja po nim.
 — Dziś wieczorem, gdy panią zatrzymano, wracałaś od ojca?
 — Tak jest.
 — Słuchaj, droga Solange!
 — Słucham.
 — Widziałaś, co się stało dziś wieczór.
 — Tak i to dało mi pojęcie o pańskim znaczeniu.
 — Ach, niestety, moje znaczenie nie jest wielkie. Lecz mam kilku przyjaciół.
 — Dziś wieczorem poznałam jednego z nich.
 — I to, jak wiesz, jednego z najpotężniejszych.
 — Czy liczy pan na jego wpływy, aby memu ojcu ułatwić ucieczkę?
 — Nie, wpływy te zachowuję dla pani.
 — A dla mego ojca?
 — Dla niego mam inny środek.
 — Czy być może! — zawołała Solange, chwytając mnie za ręce i patrząc na mnie błagalnie.