Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/51

 — Jeśli uratuje pani ojca, czy zachowasz o mnie dobre wspomnienie?
 — Och będę ci wdzięczną do śmierci!
 Powiedziała te słowa z wyrazem prawdziwej wdzięczności.
 Potem zapytała błagalnym tonem:
 — Lecz czy panu to wystarczy?
 — Tak.
 — A więc nie zawiodłam się, posiadasz pan szlachetne serce. Dziękuję ci w mojem i w ojca imieniu i choćby panu w przyszłości miało się nie powieść, niemniej wdzięczna jestem za przeszłość.
 — Kiedy się znów zobaczymy, Solange?
 — Kiedy mnie pan pragnie widzieć?
 — Sadzę, że jutro będę miał dobrą wiadomość.
 — Więc dobrze, zobaczymy się jutro.
 — Gdzie?
 — Tutaj, jeśli chcesz.
 — Tutaj, na ulicy?
 — Ach, mój Boże! Wszak pan widzi, że tu jeszcze jest najbezpieczniej. Rozmawiamy tu pod bramą już z pół godziny, a jeszcze żywa dusza nie przeszła.
 — Dlaczegóż ja nie mogę przyjść do pani lub pani do mnie?
 — Gdybyś pan przyszedł do mnie, naraziłbyś tych poczciwych ludzi, którzy mi użyczyli schronienia; ja, przychodząc do pana, naraziłabym się sama.
 — Więc dobrze! Wezmę kartę od jednej z moich znajomych i dam ją pani.
 — Tak, żeby pańską znajomą posłano pod gilotynę, w razie ujęcia mnie?
 — Masz słuszność, wyrobię ci kartę na imię Solange.
 Na pożegnanie chciałem ucałować jej rękę, ale nadstawiła mi czoło.