Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/52

 Nazajutrz o wpół do 10-tej wieczór byłem już pod bramą.
 Solange otworzyła bramę po kwadransie. Każde z nas wyprzedziło umówioną godzinę.
 Jednym skokiem stanąłem przy niej.
 — Już widzę, że pan przynosi dobre wieści, — rzekła, uśmiechając się.
 — Doskonałe. Naprzód, oto karta dla pani.
 — Naprzód mój ojciec! — odsunęła mą rękę.
 — Pani ojciec, jeśli zechce, jest uratowany.
 — Jeśli zechce? mów pan, co ma czynić?
 — Musi zaufać mi.
 — To już sprawa załatwiona.
 — Czy pani widziała się z nim?
 — Tak!
 — Odważyłaś się?
 — Ha, tak być musiało; lecz Bóg czuwa!
 — I powiedziałaś ojcu wszystko?
 — Powiedziałam mu, że pan wczoraj uratowałeś mi życie i że być może to samo jutro uczynisz dla niego.
 — Jutro, tak, właśnie jutro uratuję mu życie, jeśli zechce.
 — Jakto? mów pan; doprawdy nasze spotkanie byłoby cudownem, gdyby się panu udało!
 — Ale — — odparłem, wahając się.
 — Ale?
 — Pani nie może jechać z nim.
 — Czyż nie powiedziałam panu, co postanowiłam uczynić w tym wypadku?
 — Zresztą później prawdopodobnie uda mi się zdobyć i dla pani paszport.
 — Mówmy najpierw o moim ojcu, a dopiero potem o mnie!
 — No więc, powiedziałem już że mam przyjaciół, czy tak?
 — Jednego z nich odwiedziłem dzisiaj.