Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/53

 — Cóż dalej?
 — Jest to człowiek znajomy pani z nazwiska, którego imię jest rękojmią odwagi, uczciwości i honoru.
 — Jego nazwisko?
 — Marceau.
 — Generał Marceau?
 — Tak.
 — Masz pan słuszność, jeśli on coś przyobieca, to dotrzyma z pewnością.
 — A więc, — przyobiecał mi.
 — Ach, Boże! co za szczęście! Co przyobiecał? mów pan!
 — Przyobiecał przyjść nam z pomocą.
 — W jaki sposób?
 — W całkiem prosty. Kleber zamianował go naczelnym generałem armji zachodniej, więc jutro wieczorem odjeżdża.
 — Jutro wieczorem! ale w takim razie braknie nam czasu na przygotowanie się.
 — Nie potrzeba żadnych przygotowań.
 — Nie pojmuję tego.
 — Bierze on pani ojca ze sobą.
 — Mego ojca!
 — Tak, jako sekretarza. Skoro ojciec pani dostanie się do Wandei, wówczas da generałowi Marceau słowo, że nie będzie służył przeciwko Francji — i potem zniknie. Z Wandei uda się do Bretonji, stamtąd zaś do Anglji. Dostawszy się do Londynu zawiadomi panią, ja wyrobię paszport i połączysz się z ojcem.
 — Jutro! — zawołała Solange, — mój ojciec odjedzie jutro!
 — Lecz chwilki czasu niema do stracenia.
 — Mój ojciec nic jeszcze nie wie o tem.
 — Niech go pani zawiadomi.
 — Dzisiaj wieczór jeszcze?