Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/55

 — Lecz kiedy Marceau odjeżdża?
 — Jutro.
 — Czy mam jeszcze tej nocy udać się do niego?
 — Jak pan woli; on pana przyjmie w każdej chwili.
 Ojciec i córka zamienili spojrzenia.
 — Myślę, ojcze, — rzekła Solange, — że lepiej byłoby udać się tam dziś wieczór.
 — Dobrze, lecz gdyby mię zatrzymano? Wszak nie mam karty obywatelskiej.
 — Oto moja.
 — Ale, ale — pan?
 — Och, jestem dość znany.
 — Gdzie mieszka Marceau?
 — Ulica Uniwersytecka Nr. 40, u siostry, panny Desgraviers-Marceau.
 — Czy pójdzie pan ze mną?
 — Pójdę za panem, by odprowadzić córkę z powrotem, gdy pan dojdzie na miejsce.
 — Lecz jak Marceau pozna, że jestem tym samym, o którym mu mówiłeś?
 — Proszę mu doręczyć tę trójkolorową kokardę, to jest znak umówiony.
 — Jakże się mam wywdzięczyć memu dobroczyńcy?
 — Proszę mi powierzyć uratowanie pańskiej córki, jak mi powierzyłeś swoje.
 — Chodźmy.
 Wziął kapelusz i zgasił światło.
 Zeszliśmy na dół po schodach, oświeconych blaskiem księżyca.
 W bramie wziął córkę pod ramię i skierował się ku ulicy Uniwersyteckiej, przez ulice Saints-Péres.
 Szedłem za nimi ciągle w oddaleniu dziesięciu kroków.
 Doszliśmy pod Nr. 40, nie spotkawszy po drodze nikogo. Zbliżyłem się do nich, mówiąc: