Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/78

 — Jestem pewien, iż widmo ukazujące ci się, istnieje tylko w twojej wyobraźni.
 — Co mi z tego, czy istnieje, lub nie, skoro je ciągle widzę?
 — Czy chcesz, abym — i ja spróbował je zobaczyć?
 — Proszę cię o to!
 — Kiedy?
 — Możliwie najprędzej — jutro.
 — Dobrze, jutro! Zatem do jutra odwagi.
 Chory uśmiechnął się smutno.
 Na drugi dzień o siódmej rano doktór wszedł do pokoju przyjaciela.
 — Jakże tam ze szkieletem? — zapytał.
 — Dopiero co zniknął, — odparł sędzia słabym głosem.
 — No, wiec urządzimy się tak, by dziś wieczór nie powrócił!
 — Uczyń to!
 — A wiec, powiadasz, że zjawia ci się zawsze o szóstej?
 — Punktualnie.
 — Zatrzymajmy zegar!
 I doktór zatrzymał wahadło.
 — Co chcesz uczynić?
 — Chcę ci uniemożliwić rozpoznanie godziny.
 — Dobrze.
 — Teraz spuścimy żaluzje i zasłonimy okna kotarami.
 — Poco?
 — Zawsze w tym samymi celu, byś sobie nie mógł zdać sprawy, jaka jest pora dnia i jak czas upływa.
 — Dobrze.
 Zamknięto okiennice, zasłonięto kotary i zapalono świece.
 — Janie! — zawołał doktór, — przygotujcie