Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/79

śniadanie i obiad, tylko nie podajcie ich o zwykłej porze, lecz wtedy gdy powiem.
 — Czy słyszysz, Janie? — rzekł chory.
 — Tak, proszę pana!
 — Teraz przynieś nam karty, kości, domino i zostaw nas samych.
 Jan przyniósł pożądane przedmioty i oddalił się.
 Doktór bawił pacjenta, rozmawiając, opowiadając i grając z nim. Gdy poczuł głód, zadzwonił.
 Jan, wiedząc już o co chodzi, wniósł śniadanie.
 Po śniadaniu zaczęła się ta sama rozrywka, poczem doktór zadzwonił powtórnie.
 Jan przyniósł obiad.
 Jedli, pili wino i kawę i znowu grali. Dzień, spędzany tak we dwójkę, dłużył się nadmiernie. Doktór, który obliczał czas dokładnie, uznał, że złowróżbna godzina już minęła.
 Powstał tedy i rzekł:
 — Victoria!
 — Dlaczego victoria? — zapytał chory.
 Tak, bo już jest chyba ósma lub dziewiąta, a kościotrupa niema!
 — Popatrz, doktorze, na swój zegarek, jako jedyny w całym domu, który chodzi, a jeśli godzina minęła, to i ja doprawdy zawołam „victoria!“.
 Doktór spojrzał na zegarek, nic się jednak nie odezwał.
 — Pomyliłeś się doktorze, nieprawdaż? — rzekł chory, — teraz jest punkt szósta!
 — Tak, i cóż z tego?
 — Cóż? szkielet właśnie wchodzi!
 I z ciężkiem westchnieniem opadł na fotel.
 Doktór zaczął oglądać się na wszystkie strony.
 — Gdzież go widzisz? — zawiał.
 — Na zwykłem miejscu, pomiędzy kotarami a ścianą.
 Doktór powstał, odsunął łóżko, wszedł w prze-