Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/88

 Wydalenie z roboty wcale go nie zaniepokoiło. Miał pieniądze w kieszeni, a dotychczas przekonywał się zawsze, że mając pieniądze, nie cierpi się żadnych braków.
 To też przedewszystkiem poszedł do szynku.
 Tutaj kazał sobie podać butelkę. Gdy pił trzecią szklankę, wszedł gospodarz, mówiąc:
 — Czy już skończyłeś?
 — Allbo co? — zapytał robotnik.
 — Bo słyszałem, że to ty wymierzyłeś policzek Henrykowi IV?
 — No tak, to ja, i cóż z tego?
 — Cóż z tego? to, że takiemu zbrodniarzowi nic nie dam do picia, by na dom swój nie ściągnąć przekleństwa!
 — Twój dom? hm — twój! dom jest domem dla wszystkich. — kto zapłaci, ten czuje się, jak w domu!
 — Tak, ale ty nie zapłacisz, ty!...
 — Dlaczego nie?
 — Bo nie chcę twoich pieniędzy! Nie płacąc, nie jesteś u siebie, lecz u mnie, a ponieważ jesteś w moim domu, więc mam prawo wyrzucić cię za drzwi!
 — Tak, jeżeli jesteś silniejszy!
 — Choćbym i nie był silniejszy, to zawołam tu swoich chłopaków!
 — No więc, zawołaj! ich! Jazda!
 Szynkarz krzyknął; weszło trzech parobków, już zamówionych, z kijami w ręku; widząc to robotnik, chociaż pierwej chciał stawić opór, musiał uciekać, nie mówiąc ani słowa.
 Wyszedłszy, błąkał się jakiś czas po mieście; na obiad poszedł do pewnej jadłodajni robotniczej.
 Zaledwie zaczął jeść zupę, weszli robotnicy powracający z pracy.
 Ujrzawszy go, zatrzymali się na progu; zawołali gospodarza i oświadczyli, że jeśli ten człowiek