Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/139

 — O! nie tuyaj, tu tak niedobrze pójdziem do pańskiej pracowni.
 — W takim razie, zrobię jeszcze biust pani.
 — Doprawdy?
 — Doprawdy.
 — Ale bo my jedziemy wkrótce, za tydzień.
 — To aż nadto dosyć czasu.
 — I z czego pan go zrobisz?
 — Z palonej gliny.
 — Jak to się robi?
 Wytłómaczyłem jej pokrótce.
 — I pan mi go przyszlesz?
 — Przyszlę.
 — Do Polski?
 — Do Polski.
 — Potłucze się w drodze.
 — Nie; albo też mógłbym go zachować do, powrotu pani.
 — Ja tu już nigdy nie wrócę.
 — Nigdy?
 — Nigdy; wyjdę tam za mąż.
 — Pani już myśli o zamążpójściu?
 — To mama tak mówi; ja nie wiem. Gdybyś pan mógł do biustu dodać moje ręce, zdaje się że są bardzo ładne.
 I pokazywała mi naiwnie swoje rączki, które w istocie cudowne były. Pulchne, malutkie, wązkie, o różowych paznokciach o paluszkach wyginanych i ze stawami wychylającemi się tak dobrze do środka jak na zewnątrz; rączki mięciuchne, białości