Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/148

 Wtedy Iza mówiła coś długo po polsku, poglądając na mnie z pod oka, dla zapewnienia się że nic nie rozumiałem. Ostrożność zbyteczna, nie pojąłem i jednej sylaby.
 Matka odpowiedziała wyrazem jednozgłoskowym, zdającym się odznaczać nic.
 — Otóż, — poczęła znów Iza, wracając do naszej rozmowy, jakgdyby ją była przerwała jedynie dla powiedzenia matce nawiasowo czegoś, co najmniejszego związku z naszą rozmową nie miało, otóż, cieszę się niezmiernie, że przypominam panu przyjaciela. Tym sposobem dłużej będziesz pamiętał o mnie.
 Hrabina ukazała się znowu.
 — No, idziemy, — powiedziała, — przejdziemy się trochę. To ci pomoże.
 — Widziałeś pan jej ręce? — zwróciła się do mnie.
 — Tak.
 — Zobacz no pod światło.
 Podniosła rękę córki i kazała mi podziwiać jej przezroczystość istotnie zdumiewającą, przyłożywszy ją że tak powiem, do światła; następnie, pochwyciła tę rączkę w obie swoje dłonie i z rodzajem szału ucałowała ją mówiąc;
 — Śliczna jesteś, no!
 Słowa te podziałały na dziecko jak orzeźwiające sole; lica jej ożywiły się, uśmiech powrócił na usta, odzyskała siły. Wyszliśmy.