Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/22

miękkie, jakby bez kości, i nigdy nie zdarzyło mi się widzieć rąk równie pięknych u takiego dziecka — chłopczyka.
 — Co ty tam robisz? rzekł do mnie głosem lekko przytłumionym przerywanym nerwowem chrząkaniem.
 — Nic.
 — Jesteś nowicyusz?
 — Tak, a ty?
 — Ja jestem dawny. Zkąd jesteś?
 — Z Paryża. A ty?
 — Ja, jestem z Charleston’u.
 — Gdzie to jest?
 — W Ameryce. Jak się nazywasz?
 — Piotr Clemenceau. A ty?
 — Andrzej Minati. Co twój ojciec robił?
 — Nie mam ojca.
 — Umarł?
 Nic nie odpowiedziałem; milczenie musiał wziąć za odpowiedź twierdzącą.
 — A twoja matka co robi?
 — Jest szwaczką.
 — Szwaczką? Szyje koszule?
 — I różne inne rzeczy, — odrzekłem z całą naiwnością.
 — A twoja?
 — Moja nic nie robi. Moja jest bogata, i mój ojciec także. Podróżuje sobie.
 — Ile masz lat?
 — Dwanaście. A ty?