Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/233

 — Bądź spokojna, nie wspomnę o niczem.
 Uczułem przecież dla dawnego kolegi naglą, natychmiastową nienawiść, i gdybym się był z nim spotkał dnia tego, wyzwałbym go niewąpliwie.
 Była to pierwsza z owych poprzedniczych wskazówek, które przypuściłem bez najmniejszego na nie baczenia, które później stanęły przedemną i objawiły mi się we właściwym świetle, zowiąc mię głupcem. W istocie, do mnie należało otworzyć oczy.
 Inną razą, Iza rzekła do mnie:
 — Mam ci coś wyznać i przeprosić za coś.
 — O cóż to idzie?
 — Biust mój kiedyś wykonał gdym miała lat czternaście, i kiedyś mi posłał do Polski...
 — Tak, — więc cóż?...
 — Został się tam, zastawiony wraz z innem naszemi rzeczami.
 — A które tyle przecież razy proponowałem wam wykupić.
 — Mama nie chciała, i tak już zawdzięczała tobie. W czasie ostatniej bytności w Polsce, nie mogła się widzieć z człowiekiem, u którego znajdowały się te zastawy. Był gdzie w drodze. Jest to żyd handlujący kaszmirami. Należne pieniądze mama zostawiła u jednego z naszych przyjaciół, i tym sposobem, choć z daleka, odebrałyśmy biust. Otóż, zamiast go tu sprowadzić, posłałam siostrze; czym źle zrobiła?
 — Zrobiłaś doskonale, drogie dziecko.