Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/235

 — Otóż, ode mnie dostaniesz takie same kolczyki odezwała się hrabina, obecna całej tej rozmowie.
 — Ależ, moja mamo, kolczyki ze szmaragdami i brylantami tej samej wody toć to jakie dziesięć czy dwanaście tysięcy franków, całoroczny prawie twój dochód.
 A dobra Starckau, które mi wrócono!
 — Doprawdy?
 — I na które mam już nawet nabywcę. Cały ten kapitał będzie dla ciebie moja droga, dla was, moje dzieci; a czy go wam oddam w klejnotach, czy w złocie, na jedno wychodzi.
 Nie chciałem być dłużnym siostrze Izy, ofiarowałem jej marmur wysokiej wartości, który Iza podjęła się przesłać siostrze.
 W miesiąc potem, Iza miała kolczyki.
 W sześć tygodni później, wracając ze spaceru z matką, niańką i dzieckiem, Iza rzekła do mnie jak najswobodniejszym tonem:
 — Zgadnij, kogośmy dzisiaj spotkały.
 — Nie wiem.
 — Odgadnij.
 — Czy kogo z moich znajomych?
 — Z nazwiska tylko; ale tego nazwiska zapomnieć nie mogłeś.
 Wymieniłem rozmaite osoby.
 — Nigdy nie zgadniesz.
 Ociągała się umyślnie czas niejaki, chcąc się doskonale upewnić, że może igrać bezkarnie z zaś-