Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/238

XI.

 W miesiąc niespełna po tej rozmowie, niespodziewanie jakoś wszedłem do Auteuil. W chwil gdym już dotykał klamki od drzwi salonu, usłyszałem głos Izy; był podniesiony tak niezmiernie, jak mi się jeszcze a niej nigdy słyszeć nie zdarzyło.
 — Ach! ona mię do pasyi doprowadza! — wołała.
 Wszedłem.
 — O kim to mówisz w ten sposób? — zapytałam.
 — MóWiłyśmy o służącej, — ozwała hrabina.
 — Ale nie w taki sposób mówisz o niej, drogie dziecko, w jaki kobieta twego stanowiska odzywać się powinna, choćby o powładnych; cóż jej masz do zarzucenia?
 — Nic, bardzo ważnego; ale jestem dzisiaj źle usposobioną.
 — Twoja matka chora.
 — Moja matka! Czy leży?
 — Nie, skarży się bardzo na głowę.
 — Dla Czegóż nie jesteś przy niej?
 — Chciała być samą.
 Pobiegłem do pokoju matki, którą znalazłem bladą i niesłychanie rozdrażnioną.
 Widocznem było, że płakała, a i teraz była blizko płaczu, od chwili szczególnie gdym wszedł