Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/239

do pokoju. Potrzebowała ogromnej siły woli, takiej właśnie jaką była obdarzona, by się pohamować.
 — Iza mi powiedziała, żeś ty słaba matko.
 — Nic to, dziecko moje, zwykłe bóle głowy.
 — Płakałaś.
 — Tak, przez chwilę ból był nie do zniesienia.
 — Czemu chcesz być samą?
 — Bo najmniejszy hałas mię denerwuje.
 — Czy ci tu może kto jaką przykrość wyrządził?
 — Nikt.
 Nie była w stanie powściągnąć się dłużej i rzuciła mi się na szyję wybuchając płaczem. Poczynałem się trwożyć.
 — Coś tu zaszło, powiedz mi proszę.
 — Nic.
 — Jaki wypadek z dzieckiem?
 Dziecko zdrowe; upewniam cię, ja tylko jestem rozdrażniona. Czuję się cierpiącą od niejakiego czasu ale teraz gdy jesteś przy mnie, lepiej mi trochę. Przejdźmy do salonu.
 Uspokoiła się i pozostała z nami do wieczora. Przez cały tydzień nie oddalałem się z Auteuil, i przez cały ten czas żona moja, metka i hrabina były z sobą jak najlepiej.
 Mimo to matka mieniła się w oczach; z każdym dniem słabła i słabła. Wezwałem rady jednego z mych przyjaciół, lekarza, i zażądałem całej prawdy.
 Miała rozszerzenie serca: chorobę tych co za