Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/251

w domu, żona albo dziecko, Amfitryon mógłby wprawdzie przekonać się, że go oszukano i słusznię się obrazić. Przytem, to nie żarty. Choroba, uchowaj Boże, gotowa się jeszcze przyplątać.
 Tak samo i ja rozmyślałem, w dniu 29 sierpnia, od ósmej do dziesiątej wieczorem, stojąc przed tłómoczkiem podróżnym, który Iza upakować kazała, z przezornością dobrej gospodyni. Spoglądałem na strzelbę w skórzanym futerale, na myśliwskie przybory, i na psa, którego umyślnie na kilka dni przedtem nabyłem, dla przyzwyczajenia do siebie, wpuszczałem do pokoju.
 — Stanowczo nie pojadę, — ozwałem się nagle; — zaraz napiszę do p. de Merfi.
 — Już zapóźno — zaoponowała Iza.
 — Dopiero dziesiąta, a on nigdy przed dwunastą nie wraca.
 — Będzie niegrzecznie.
 — Tem gorzej.
 — Zabawiłbyś się.
 — Ani trochę.
 — To cię rozerwie. Jedźże leniuchu! Gdy się raz wybierzesz, sam będziesz kontent.
 — Daj mi papiery i pióra.
 — Służący śpi. Powiedziałam mu, że już niepotrzebny.
 — Zadzwoń.
 Mówiłem zaś do siebie:
 — Jeżeli służący śpi, Pojadę na polowanie.