Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/273

wszystkiego, i moc potrzebną do doprowadzenia tej woli do ostatecznych choćby granic. Teraz wykręty Izy nie zamydlą mi już oczu.
 Na co to rozprawiać jeszcze? Zemścić się i koniec. Lecz jakaż zemsta wielkości zbrodni wyrówna? W tej chwili przyszła mi na myśl ostatnia rada konającej matki: „Jeżeli kiedy, w jakiem nieszczęściu, będziesz potrzebował prawdziwego przyjaciela, przyzwij Konstantego. Lepszego nadeń przyjaciela nie masz pewnie“.
 Uspokoiłem się nagle tak zupełnie, że Iza się zlękła, zlękła się w najściślejszem znaczeniu tego wyrazu. Zaczynała przeczuwać teraz, czem się stać może gniew mężczyzny. Niespokojnym wzrokiem szukała którędyby uciec, albo kogoby przyzwać na pomoc.
 Zadzwoniłem.
 — Co chcesz uczynić? — zapytała przestraszona.
 Służący wszedł.
 — Biegnij do pana Konstantego Ritza, i proś go żeby zechciał przyjść nie tracąc chwili; koniecznie potrzebuje się z nim widzieć.
 Zaledwie zostaliśmy sami;
 — Pocóż tu znowu Konstanty potrzebny?
 — Wnet się pani dowiesz.
 — Nie chcę tu zostawać z wami dwoma. Gotowiście mnie zamordować.
 I rzuciła się do drzwi.