Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/277

 — Przepraszam Cię, miałem ciebie w podejrzeniu. Pani utrzymywała żeś się do niej zalecał.
 — Pani była w błędzie.
 — Dla czego nie uwiadomiłeś mię o wszystkiem?
 — Bo matka błagała mię o to, i nie miałem odwagi zniszczyć twego szczęścia, choćby tylko urojonego. Natomiast pani wypowiedziałem wszystko, co wypowiedzieć jej pod tym względem uważałem za swój obowiązek.
 — Cóż mi radzisz teraz?
 — Radzę ci rozłączyć się z panią jak tylko można najprędzej.
 — A kochanek?
 — To już mnie zostaw.
 — Tobie?
 — Mnie.
 Iza. milcząca i nieruchoma, najspokojniej odbywała przegląd swych paznokci, jakby tu nie o niej była mowa.
 — W takim razie nie jestem tu już potrzebna — odezwała się wstając i udając nagle jak największą obojętność; — mogę opuścić mieszkanie?
 — Choćby zaraz.
 — Weszła do swego pokoju i zamknęła się na rygiel.
 Konstanty ujął mię za ręce i uścisnęliśmy się serdecznie.