Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/377

XIX.

 Udałem się na Cours-la-Reine, do znanego pałacu księcia Attikowa; zadzwoniłem. Ciężkie podwoje otwarły się. Przeszedłem podwórze, które po obu stronach otaczały wozownie i stajnie, wzniesione z czerwonej cegły, i pokryte cynkowym, jak srebro lśniącym się dachem. Dzwonek dwukrotnym uderzeniem zwiastował przybycie gościa. Wszedłem po stopniach krużganku wychodzącego na nadrzecze, i znalazłem się wobec sążnistego lokaja ubranego w poranną liberyę. Ten uchylił drzwi przede mną.
 — Pani Iza jest? — zapytałem.
 — Pojechała na wieś.
 — Czy tylko pewno?
 — Tak, panie.
 — Kiedy pojechała?
 — Wczoraj.
 — Kiedy wróci?
 — Dziś pewnie.
 — O której godzinie można się z nią widzieć?
 — Nie wiem, proszę pana. Jeżeli pan zechce zapisać nazwisko swoje i przyjść potem, pani mi powie kiedy może przyjąć pana.
 — Dobrze.
 Z tonu, jakim przemawiałem, człowiek ten pojął