Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/385

XX.

 Dała mi znak żebym usiadł, sama zaś siadła naprzeciw z drugiej strony stołu, który tym sposobem nas przedzielał i zaczęła się bawić nożem do rozcinania kartek, eleganckim cackiem o jaspisowym trzonku, o złoconej, granatami wysadzonej osadzie, o stalowym ostrzu, inkrustowanym złotem.
 Czy to dla dodania sobie kontenansu?
 Czy może po prostu żeby mieć broń w ręku.
 Sądziłem, że ust otworzyć nie zdołam. Była chwila dziwnie głupiego obustronnego milczenia. Przerwała ją pierwsza:
 — Czemu mam przypisać pańskie, zupełnie zresztą, przewidziane odwiedziny?
 — Przewidziane?
 — Przewidziane.
 — Ponieważ?
 — Ponieważ po liście otrzymanym w Rzymie, wedle wszelkiego podobieństwa musiałeś pan spieszyć do Paryża.
 — To pani ten list pisałaś?
 — Toja go kazałam napisać.
 — I dlaczegóż go pani napisać kazała?
 — Dlatego, żeby ci otworzyć oczy na postępowanie przyjaciela, jak on ci otworzył na postępowanie twojej żony,