Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/386

 — Znaczy, fakt miał miejsce w samej rzeczy?
 — Czyżby się go zaparł?
 — Nie. Ale po cóż ta nowa szkarada?
 — Żeby się zemścić.
 — Nad kim?
 — Nad Konstantym, który chciał mi zaszkodzić, zaszkodził.
 Nie można było znaleźć innej zemsty?
 — Owszem; ale taka najlepszą mi się wydała.
 — Jesteś więc pani istotą bezpowrotnie upadłą?
 — Jestem taką, jaką mieć mię chciałeś.
 — Jak to?
 — Należałoby przebaczyć mi wtedy.
 — Było to podobnem?
 — A przecież rad byś mi przebaczył teraz.
 — Tak pani sądziła?
 — Nie sądzę, jestem pewną, ty nie kochasz dotąd, i ty nie pokochasz, nigdy żadnej innej kobiety, inaczej bowiem nie siedziałby tu przecież teraz, blady jak widmo. I dlaczego me miałbyś mię kochać, kiedy ja cię kocham zawsze?
 — Pani?
 — Ja i są rzeczy, których się nie zapomina.
 I popatrzyła mi w oczy.
 Głowa zaczynała mi się zawracać.
 — Dlaczegóż było mię zwodzić wtedy, jeżeli mię pani kochasz?
 — Alboż ja wiem. Nudziłam się. byłam szalona.
 Więc owi ludzie...?
 — Jacy ludzie?