Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/390

nie będzie wiedział, że to ja, i na jeden dzień, na jedną nocą, na jedną chwilę, jak zechcesz, będę twoją, twoją całkowicie, twoją dawną Izą, rzeczą twoją, psem twoim zgadzasz się? Bo ja się zgadzam.
 — Inaczej, moja żona będzie moją, metressą?
 — Słowa tutaj nic nie stanowią.
 — A kiedy zaczniemy to nowe istnienie?
 — Kiedy zechcesz. Zaraz?
 — Zabierzesz mię od jutra?
 — Po co masz się fatygować?
 — Tutaj?
 Zawahała się chwilkę.
 — Jak król nadjedzie — szepnąłem, jak gdyby biorąc udział w tych dzikich rachubach.
 — Mówiono ci...? Nie ma obawy. A zresztą, co mi tam, dziś jestem bogata. Zaczekaj tutaj chwileczkę. Oddalę służbę; ale będzie w musiał odejść przede dniem. Czekaj, wnet ciebie zawołam.
 I na ustach moich uczułem jej usta, zarazem palące i zimne, usta odpowiednie ciału nie mającemu nigdy duszy.
 — Szaleję za tobą! — wyszeptała.
 I znikła za drzwiami.
 O dziecku ani słowa!
 Siedziałem jak ogłupiały, kilkanaście minut, następnie jak ciche tchnienie dobiegło to jedno słowo.
 — Chodź!
 I wstąpiłem w ohydne gynecum, wyściełane od góry do dołu; miękką kryjówkę z atłasu i pu-