Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/79

zbytkiem oswojeni, śmiali się z mego podziwu. Nakoniec przeszliśmy do pracowni, nowe cuda. Skoro ujrzałem gipsy, bronzy, marmury, cały las posągów w różnorodnych pozach, uroczystych, przesadnych, dramatycznych, stanąłem, dech w piersiach wstrzymując. Zwolna wszelako wzrok się mój oswoił, przechodziłem od jednego do drugiego przedmiotu. Poczynałem wyszczególniać I oglądać; uśmiechałem się do tych szlachetnych, nieporuszonych postaci, ustawionych w umiejętnem świetle, uwydatniającem ich modelowanie. P. Ritz traktował mnie jak dojrzałego młodzieńca; parę popiersi obrócił przede mną na podstawach, tak jakby to uczynił dla jakiego współkolegi. Zrazu sądziłem że żartuje sobie ze mniej ale nie, studyował mnie poprostu.
 — Cóż ci się tu najbardziej podoba? — zapytał nareszcie.
 — To — odrzekłem bez wahania.
 I zaczerwieniwszy się do uszy ze stanowczości zdania, co mi się wymknęło mimowoli, wskazałem mu statuę z bronzu.
 — I czemuż ci się najwięcej podoba — to?
 — Bo ten człowiek wydaje mi się pięknym, i bo dobrze rozumiem co robi.
 — A cóż on robi?
 — Bije się.
 — Z kim się bije?
 — Z drugim człowiekiem.
 — Ale przecież nie widzisz tego drugiego człowieka.