Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/97

 Nie potrzebuję mówić, że p Ritz z modelami swemi obchodził się z największą łagodnością i grzecznością wyszukaną.
 — Zakatarzyłaś się, kochane dziecię? — przemówił do młode] kobiety, która zlekka pokaszliwała.
 — Nic nie szkodzi. Dostałam kataru, u p. P. Jemu zawsze za gorąco i nie zważa, że ogień na kominku wygasa. Nie daje mu się to uczuć, boć przecież on jest ubrany!
 — Cóż ma rozpoczętego teraz?
 — Nie wiem.
 — Nie byłaś ciekawą zobaczyć?
 — Nie; nie lubi żeby patrzeć na jego obrazy; wiem tylko tyle, że pozuję na klęczkach, z rękami do góry, z miną przerażoną. Musi to być znowu jakiś Lew Florencki.
 Nie mogłem się wstrzymać od śmiechu.
 — Bądź spokojna, — rzecze p. Ritz; — dziś już nie będziesz miała rąk do góry.
 — O! wszystko mi jedno, tutaj ciepło.
 — Więc, zaczynajmy.
 Panna Marietta odstąpiła od pieca przy którym grzała się była. Usiłowałem przybrać postawę spokojną, mieszałem jednak glinę trochę gorączkowo. Zrzuciwszy szal i kapelusz młoda kobieta umieściła się na estradzie, i zapytała, zwracając się do p Ritz’a:
 — W całości?
 — Tak.