Strona:PL Dumas - Sylwandira.djvu/259

 — Jeździsz pan konno, nie prawdaż? — rzekł doń po cichu.
 — Trochę, panie margrabio; to téż widzę nie zrozumiałeś mię. Miałem honor zaproponować, abyś pan jechał na swoim zwyczajnym koniu, ja zaś jeżeli pan pozwolisz wsiądę na Marlborough’a.
 — Ah! ah! — rzekł margrabia spoglądając z podziwieniem na Rogera.
 — Cóż panowie chcecie, — rzekł Roger, — jestem wieśniakiem; jeździłem wiele konno i trzymam się dosyć mocno na siodle; przeto nie turbujcie się o mnie i jeżeli pozwolicie abym się znajdował w waszém towarzystwie, niech mi osiodłają Marlborough’a.
 — Dalibóg, kochany kawalerze, — rzekł margrabia, — nie chcę cię pozbawiać téj przyjemności. Boisjoli, — zawołał na jednego z lokai, osiodłaj Marlborouglh’a.
 Służący poszedł ku stajni przymrużając oczy i pokazując język swoim kolegom,