Ta strona została skorygowana.
XVII.
Jak kawaler d’Anguilhem widział się tak szczęśliwym, że gotów był jak Polikrates, wrzucić kosztowny pierścień w morze.
Tym tedy sposobem Roger uspił swoje sumienie w przedmiocie panny Konstancyi de Beuzerie.
Jeżeli nic nie osłabia tak miłości jak posiadanie, nic nie podnieca jéj więcéj jak nadzieja; lecz raz ją utraciwszy, najsilniejsza miłość ucieka, jeżeli nie gaśnie w obec nieprzełamanéj konieczności. To téż gdy Roger pojął, że trzeba mu było wyrzec się dawnych jego marzeń i gdy
