Strona:PL Dumas - Sylwandira.djvu/565

 — No, no, — rzekł urzędnik, — otóż znowuśmy smutni; wesołą jak widzę będziem mieli drogę, i to dwa dni! Ale uprzedzam pana, że tego nie ścierpię.
 — Jakto, — rzekł Roger, — zmusisz mię pan abym był wesoły?
 — Mam pańskie słowo, i spodziewam się że jako człowiek honoru, ulitujesz się pan nad biednym policyjantem i dotrzymasz go; bo trzeba panu wiedzieć, że mojém powołaniem było śpiewać wodewille u Turlupin’a. Ah! ah! a propos wodewillów, dobrze żem sobie przypomiał, to może pana rozerwie. Ale trzeba przyznać, że pańskie śpiewki bardzo mnie zabawiły.
 — Co chcesz mówić? — zapytał Roger.
 — Dobrze, dobrze; może ich się pan zaprzesz? Znaleziono je u pana, własną pańską ręką napisane.
 — Nie wiém co chcesz mówić, mój panie.
 — Rozumiem, rozumiem. Nie żądam,