Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/111

 Baptysta usłuchał; lecz o mało nie upuścił tłomoczka na ziemię.
 — O! — zawołał, śmiejąc się. — Pan baron nie uprzedził mnie! Tam, do dyabla! Zdaje mi się, że pan baron czasu nie zmarnował.
 — Otóż właśnie mylisz się, Baptysto. Straciłem dużo czasu i dlatego chciałbym zaraz wyjechać.
 — Bez śniadania?
 — Zjem cośkolwiek, byle prędko.
 — Nie spóźni się pan: druga po południu; a od dziesiątej rano czekam już ze śniadaniem; całe szczęście, że z zimnem.
 Baptysta począł robić honory domu, wskazując gościowi drogę do jadalni.
 — Nie trudź się; znam drogę. Zajmij się karetką; niech stoi pod podjazdem; drzwiczki niech będą otwarte, abym mógł wsiąść tak szybko, żeby mnie nie widział pocztylion. A oto zapłata za pierwszy dystans.
 Mówiąc to, nieznajomy, tytułowany baronem, wręczył Baptyście paczkę asygnat.
 — Ależ, panie. Tymi pieniędzmi możnaby opłacić drogę aż do Lugdunu.
 — Zapłać tylko do Valence, pod pozorem, że chcę spać. Resztę weź sobie za fatygę.
 — Czy tłomoczek mam włożyć do kufra karetki?
 — Nie, sam ją włożę.
 I, biorąc walizkę z rąk służącego, jakgdyby nic nie ważyła, nieznajomy skierował się do jadalni; Baptysta zaś udał się do sąsiedniej oberży, porządkując asygnaty.
 Droga do jadalni, jak zaznaczył nieznajomy, była mu dobrze znana. Poszedł on korytarzem, otworzył bez