Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/114

 — Och! Bądźcie spokojni, obywatelu. Od Valence do Lugdunu będziecie jechali co koń wyskoczy!
 — A oto z góry zapłata za szesnaście przejazdów i dwadzieścia susów dla konduktora. Podzielcie się.
 Pocztylion wskoczył na konia i pomknęli galopem.
 Do Lugdunu przyjechali koło czwartej po południu.
 Gdy przeprzęgano konie, jakiś człowiek w ubiorze tragarza, z noszami na plecach, zbliżył się do karety i szepnął młodemu towarzyszowi Jehudy kilka słów, które, jak się zdawało, zdziwiły go bardzo.
 — Czyś pewny? — zapytał tragarza.
 — Przecież mówię ci, żem go widział na własne oczy.
 — Więc mogę zakomunikować to naszym przyjaciołom, jako rzecz pewną?
 — Możesz! Ale śpiesz się!
 — Czy dano znać do Servas?
 — Tak. Znajdziesz gotowego konia pomiędzy Servas i Sue.
 Pocztylion zbliżył się. Młody człowiek mrugnął tragarzowi; ten oddalił się śpiesznie.
 — Dokąd jedziemy, obywatelu? — zapytał pocztylion.
 — Do Bourg. Muszę być w Servas o dziewiątej wieczorem. Płącę trzydzieści susów.
 — Czternaście mil w pięć godzin. Trochę trudno. Ale zresztą można spróbować.
 — Czy można?
 — Spróbujemy.
 I pocztylion puścił konie galopem.
 Gdy biła dziewiąta, wjeżdżali do Servas.
 — Dostaniesz sześć liwrów, tylko nie przeprzęgaj i jedź