Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/131

 Bretończyk napisał te wyrazy i, oddając papier prezydującemu, powiedział:
 — Oto pokwitowanie. A gdzie pieniądze?
 — Schyl się i podnieś worek, który masz pod nogami. Zawiera on sześćdziesiąt tysięcy franków.
 A zwracając się do mnichów:
 — Montbard! Gdzie reszta?
 Zapytany mnich otworzył szafę i wyjął mniejszy nieco worek, przyniesiony przez Morgana, z sumą okrągłą czterdziestu tysięcy franków.
 — Oto wszystko — rzekł mnich.
 — Teraz, przyjacielu — rzekł prezydujący — posil się i wypocznij; jutro odjedziesz.
 — Oczekują mnie — odparł Wandejczyk — zjem i prześpię się na koniu. Żegnam panów. Niech was Bóg chroni!
 I skierował się ku drzwiom.
 — Zaczekaj! — zawołał Morgan.
 Wysłaniec Jerzego zatrzymał się.
 — Nowina za nowinę — mówił Morgan. — Powiedz generałowi Cadoudalowi, że generał Bonaparte opuścił armię w Egipcie i wylądował pozawczoraj w Frejus, a za trzy dni będzie w Paryżu. Czyż moja nowina nie warta twojej?
 — Niemożliwe! — zawołali jednogłośnie wszyscy zebrani.
 — A jednak prawda. Wiem, o tem od naszego przyjaciela Księdza, który go widział na godzinę przed widzeniem się ze mną w Lugdunie i poznał go.
 — Po co powrócił do Francyi? — zapytało kilka głosów.
 — Doprawdy — rzekł Morgan — dowiemy się o tem