Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/154

mada ludzi, która, się zbliża, chce o czemś ze mną pomówić.
 Istotnie, ludzie wychodzili z domów, tworzyli gromadki na ulicach i pokazywali sobie Rolanda.
 Roland zadzwonił do bramy, prowadzącej na podwórze więzienne.
 Odźwierny otworzył.
 — To wy, ojcze Courtois? — zapytał młodzieniec.
 A zwracając się do sir Johna:
 — Pięknę imię dla stróża więziennego, nieprawdaż, milordzie?
 Dozorca popatrzał na młodzieńca ze zdziwieniem.
 — Jakim sposobem pan zna moje nazwisko, a ja pańskiego nie znam?
 — Znam nietylko nazwisko, ale wasze przekonania. Jesteście, ojcze Courtois, starym rojalistą.
 — Panie! — zawołał z przestrachem dozorca — bez niemądrych żartów, jeśli łaska. Mów pan, czego chcesz.
 — Ojcze Courtois! chciałbym odwiedzić celę, w której więziono moją matkę i siostrę, panią i pannę de Montrevel.
 — Co! To pan Ludwik? — zawołał dozorca. — Wyrósł pan na ładnego chłopca.
 — Uważacie? No to piękne za nadobne: córka wasza, Karolina, jest naprawdę ładna dziewczyna. Karolina jest panną służącą mojej siostry, milordzie.
 — No, i dobrze jej tam; lepiej, niż tutaj, panie Rolandzie. Czy to prawda, że pan jest adjutantem generała Bonaparte?
 — Niestety! mam ten zaszczyt. Wolelibyście, ojcze Courtois, żebym był adjutantem hrabiego d’Artois, albo księcia d’Angoulême?