Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/169

 — Nie o to chodzi, znamy przecież pana, panie de Montrevel.
 — O tak, wiemy, że pan, jak i pański ojciec, nie kazali robić za darmo. Gdyby wszyscy panowie byli tacy; nie byłoby, proszę pana, rewolucyi.
 — To się wie — dorzucił drugi.
 — Ale gdzież jest ten dzik? — zapytał znowu pierwszy.
 — Tak, gdzież dzik? — powtórzył drugi.
 — Łatwo go znajdziecie.
 — Tem ci lepiej — odparł chłop.
 — Czy znacie ten pawilon w lesie?
 — Jaki?
 — Tak, jaki?
 — Ten, co należy do klasztoru Kartuzów.
 Chłopi spojrzeli na siebie.
 — Otóż dzik leży o dwadzieścia kroków od pawilonu, od strony lasu Genoud.
 — Hm! — bąknął jeden chłop.
 — Hm! — powtórzył za nim drugi.
 — Co za „hm“? — zapytał Roland.
 — No, tak...
 — Gadajcieżi, o co chodzi?
 — A bo to wolelibyśmy, żeby to było na drugim końcu lasu.
 — Jakto na drugim końcu?
 — No tak, na drugim — rzucił drugi chłop.
 — Ale dlaczego na drugim końcu lasu? — zapytał już zniecierpliwiony Roland. — Przecież do drugiego skraju lasu macie trzy mile, a do pawilonu tylko milę.
 — Tak, ale miejsce, gdzie leży dzik...
 I zatrzymał się, drapiąc się w głowę.