Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/175

 — Tak jest — odparł Roland, rozsiadając się wygodnie w fotelu.
 — Kochany gospodarzu — mówił Anglik — zaczynam cię poznawać, to znaczy, że tak, jak twoi chłopi, zaczynam się bać, kiedy jesteś wesoły.
 — Słyszałeś, co oni gadali?
 — Opowiedzieli przecudną historyę o duchach. Mam w Anglii zamek, w którym również ukazują się duchy.
 — Czyś je widział, milordzie?
 — Tak, kiedym był jeszcze mały. Potem zniknęły, niestety.
 — No, jak duchy — odparł wesoło Roland — przychodzą i odchodzą. Co za szczęście, żem wrócił właśnie w chwili, gdy się ukazują w klasztorze w Seillon.
 — Bardzo szczęśliwie. Ale czy jesteś pewny, że są?
 — Nie; ale pojutrze będę wiedział napewno.
 — W jaki sposób?
 — Chcę tam spędzić noc.
 — Chcesz, to i ja pójdę z tobą — rzekł Anglik.
 — Bardzobym rad, ale to niemożliwe.
 — Niemożliwe? Dlaczego?
 — Znasz przecież zwyczaje tych duchów — odparł Roland poważnie.
 — Nie.
 — Oto ukazują się tylko w określonych okolicznościach.
 — Wytłómacz się.
 — We Włoszech naprzykład, milordzie, i w Hiszpanii, w krajach najbardziej zabobonnych, niema duchów, a przynajmniej zjawiają się co dziesięć, dwadzieścia, co sto lat.
 — A dlaczegóż tam niema duchów?