Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/186

 Amelia wybiegła z pokoju.
 — Nic ci się nie stało, Rolandzie? — zawołała, ściskając brata.
 — Nie.
 — Ani tobie, ani nikomu?
 — Ani mnie, ani nikomu.
 — Nic nie widziałeś?
 — Tego nie mówię.
 — Cóżeś widział?
 — Opowiem ci to później; zresztą nikt nie zabity, ani raniony.
 — Chwała Bogu!
 — A teraz radzę ci, siostrzyczko, idź spać. Dobranoc!
 Roland wszedł na drugie piętro. W korytarzu czekał nań sir John.
 — No i co? — zapytał. — Widziałeś duchy?
 — Widziałem coś, co na to wygląda.
 — Opowiedz mi.
 — Oto w kilku słowach cała historya.
 I Roland treściwie opowiedział wydarzenia nocy ubiegłej.
 — Dobrze — rzekł sir John — mam nadzieję, że zostawiłeś coś dla mnie.
 — Boję się — odparł Roland — że zostawiłem dla ciebie rzecz najtrudniejszą... Ale sądzę, że dziś, po śniadaniu obejrzymy klasztor za dnia: przyda ci się to na nocną wycieczkę. Tylko nikomu ani słowa.
 Roland powrócił do swego pokoju.
 Po śniadaniu młodzi ludzie znaleźli się pod murem klasztoru w tem samem miejscu, w którem Roland poprzednio przedostał się do ogrodu klasztornego.
 — Oto droga, milordzie.
 — No, to idźmy tędy.