Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/203

w obu rękach, z flegmą przypatrywał się ich manewrom, mającym widocznie na celu otoczenie go dookoła.
 Wszyscy milczeli i stali.
 Milczenie przerwał mnich, stojący przed ołtarzem.
 — Bracia — zapytał. — Dlaczego zebrali się mściciele?
 — Aby sądzić profana — odparli chórem.
 — Jakie przestępstwo popełnił ten profan?
 — Usiłował zbadać tajemnice towarzyszów Jehudy.
 — Na jaką karę zasłużył?
 — Na karę śmierci.
 Po chwili milczenia trzynasty mnich zwrócił się do sir Johna:
 — Sir Johnie Tanlay — rzekł — jesteś cudzoziemcem, jesteś Anglikiem. Tembardziej powinieneś był zostawić w spokoju towarzyszów Jehudy i nie wtrącać się do ich walki z rządem, którego zgubę sobie poprzysięgli. Nie zrobiłeś tego, dałeś się pociągnąć swej ciekawości. Zamiast się usunąć z drogi, wpadłeś do legowiska lwa. Lew cię rozszarpie.
 I, poczekawszy chwilę na odpowiedź Anglika, który zachowywał jednak milczenie:
 — Sir Johnie Tanlay — mówił dalej — skazany jesteś na śmierć; przygotuj się.
 — Widzę, żem wpadł w gniazdo złodziei. Jeśli tak, to mogę się okupić.
 A zwracając się do mnicha, stojącego przed ołtarzem, zapytał:
 — Na ile mnie szacujesz, kapitanie?
 Szmer groźny był odpowiedzią na te zuchwałe słowa.
 Mnich z przed ołtarza wyciągnął rękę.
 — Mylisz się, sir Johnie. Nie jesteśmy bandą złodziei — mówił spokojnie. — Na dowód, możesz nam dać zlecenie,