Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/211

 — Popatrz, Bourrienne, na swego przyjaciela.
 — Patrzę, generale.
 — A wiesz ty, co on zrobił w Awinionie?
 — Chyba nie papieża.
 — Nie. Rzucił w twarz pewnemu jegomościowi talerz.
 — Tak, to krewki człowiek.
 — Myślisz, że to wszystko? Bił się jeszcze z nim.
 — I zabił go — odparł Bourrienne.
 — A tak. A wiesz za co?
 — Nie.
 Generał wzruszył ramionami.
 — Za to, że ten człowiek nazwał mnie złodziejem... A propos. A cóż Anglik?
 — Właśnie o nim chciałem generałowi mówić.
 — Czy jest jeszcze we Prancyi?
 — Tak. Myślałem, że chce tu zostać aż do dnia sądnego.
 — Czy i tego chybiłeś?
 — Nie! jesteśmy w najlepszej zgodzie. To dobry człowiek, tylko oryginał. Proszę cię, generale, o trochę życzliwości dla niego.
 Bonaparte potrząsnął głową.
 — Dla Anglika... Nie lubię Anglików.
 — Zgoda. Jako narodu, ale jednostki...
 — No, więc cóż mu się stało?
 — Był sądzony, skazany i stracony.
 — Co mi, do licha, bajesz?
 — Szczerą prawdę, generale.
 — Jakto! Był sądzony, skazany i ścięty?
 — Sądzony, skazany — tak, ale nie ścięty.
 — Jakiż sąd go skazał?
 — Sąd towarzyszów Jehudy.
 — Cóż to za jedni?
 — Generale, zapomniałeś już o naszym przyjacielu