Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/212

Morganie, człowieku w masce, który odniósł handlarzowi winem jego dwieście ludwików.
 — Nie— odparł Bonaparte — nie zapomniałem. Bourrienne, czym ci nie opowiadał o tym śmiałku?
 — Tak, generale. Odpowiedziałem wówczas, że na miejscu generała chciałbym dowiedzieć się, kto jest ten Morgan.
 — Gdyby generał nie był mię wstrzymał — wtrącił Roland — byłbym już wiedział.
 — Czekaj-że, gaduło. Wróćmy do Anglika. Czy to Morgan go zabił?
 — Nie on, lecz jego towarzysze.
 — Wszak mówiłeś przed chwilą o trybunale i o wyroku.
 — Wyobraź sobie, generale, że koło Bourgu stoi stary klasztor Kartuzów.
 — Klasztor w Seillon; znam go.
 — Skąd? — zapytał Roland.
 — Czyż generał nie zna wszystkiego? — wtrącił Bourrienne.
 — W klasztorze tym ukazują się teraz duchy.
 — Czy chcesz mi opowiedzieć historyę o duchach?
 — Tak, bardzo ciekawą.
 — Do dyaska. Bourrienne wie, jak ja je lubię. No, mów.
 — Ludzie opowiedzieli nam, że do klasztoru przychodzą duchy. Ja i sir John chcieliśmy się przekonać i każdy z nas spędził w klasztorze noc.
 — Tak. No, i widziałeś duchy?
 — Jednego.
 — Cóżeś zrobił?
 — Strzeliłem doń.
 — No i co?
 — A nic; szedł dalej.
 — I dałeś za wygraną?