Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/213

 — Nie, goniłem go; ale duch znał lepiej ode mnie drogę, bo wymknął mi się.
 — Do licha!
 — Nazajutrz poszedł tam sir John, nasz Anglik.
 — Widział ducha?
 — Więcej niż jednego. Widział dwunastu mnichów, którzy go sądzili za to, że przeniknął ich tajemnice, skazali go na śmierć i zasztyletowali.
 — Nie bronił się?
 — Jak lew. Zabił dwu.
 — I umarł?
 — Prawie. Mam nadzieję jednak, że się wyliże. Przyniesiono go do zamku ze sztyletem w piersi. Na sztylecie wyryte były słowa: Towarzysze Jehudy.
 — Czy możliwe, aby takie rzeczy działy się we Francyi w końcu 18-go wieku?
 — Czy możliwe! Oto sztylet, generale.
 Z temi słowy młody człowiek wyjął sztylet.
 Bonaparte obejrzał go uważnie.
 — Mówisz, że mu wpakowali ten sztylet w piersi?
 — Aż po rękojeść.
 — I nie umarł?
 — Dotychczas, przynajmniej.
 — Słyszałeś, Bourrienne?
 — Tak.
 — Trzeba, abym o tem sobie przypomniał, Rolandzie.
 — Kiedy, generale?
 — Gdy... będę władcą. Pójdź, przywitaj się z Józefiną. Chodź, Bourrienne; zjesz z nami obiad. Uważajcie tylko. Będzie Moreau. Sztylet chowam na pamiątkę.
 I wyszli. Na schodach spotkali ordynansa, posłanego do Gohiera.
 — No i co?