Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/215

 A zaraz potem dodała, wzdychając:
 — Cokolwiekby się stało, nie opuścisz go. Nieprawda?
 — Jakto? — zapytał Roland zdziwiony.
 — Mam swoje domysły — odparła Józefina. — Jestem pewna, że, jeśli porozmawiasz trochę z Bonapartem, zrozumiesz mię. Tymczasem patrz, słuchaj i milcz.
 Roland skłonił się i odszedł, postanawiając utrzymać się w roli obserwatora.
 A było co obserwować.
 Trzy główne grupy zajmowały salon.
 Pierwszą stanowili goście, otaczający panią Bonaparte.
 Druga — koło Talmy — składała się przeważnie z członków Instytutu.
 W trzeciej grupie, do której przyłączył się Bonaparte, dostrzegł Roland Talleyranda, Barrasa, Lucyana, admirała Bruix, Roederera, Regnauda, Fouche’go, kilku generałów, a wśród nich Lefebvre’a.
 Po chwili ogólnej rozmowy, Bonaparte wziął pod rękę byłego biskupa z Autun i poprowadził go do framugi okna.
 — No i cóż? — zapytał.
 Talleyrand popatrzał na Bonapartego w sposób sobie tylko właściwy.
 — Cóż ci powiedziałem, o Sieyèsie, generale?
 — Powiedziałeś mi: „Szukaj oparcia na ludziach, którzy uważają przyjaciół Republiki za jakobinów. Na ich czele stoi de Sieyès“.
 — I nie myliłem się.
 — Więc kapitulujecie?
 — Lepiej, już skapitulował.
 — Człowiek, który chciał mnie zastrzelić za to, żem wylądował w Frejus bez kwarantanny!
 — Ależ nie za to.